Ў бездарожжа для тых, каму шчасціць,
Дагарае ўначы маё сэрца...
Ты дала мне імгненнае шчасце,
Я табе даў за гэта - бяссмерце.
І калі ты падзякаю, болем
Азарыла мне прорвы сусвету,
Я сказаў:
"Больш, напэўна, ніколі
Мы на свеце не ўбачымся гэтым".
І табе - хай нас людзі рассудзяць -
Я зайздроснай аддзякую доляй:
Ты - ніколі - мяне не забудзеш,
Ты мяне не пабачыш - ніколі.
Ў ноч самоты, і ў цемры магілы
Будзе смага адна тваёй доляй:
Ты забыць мяне будзеш не ў сілах,
І са мною... ніколі.
Ніколі.
(с) Ул. Караткевіч.